Tekst autorstwa Bellis

Stało się nieuniknione.
Cały obóz został przeniesiony w głąb Mojave.
Gdy robole żegnali się z Vegas znikającym za ich plecami odnaleziono ślad po prawie zapomnianych już mutkach – dziewięć grobów nie wróżyło niczego dobrego.  W końcu ktoś je kurwa musiał wykopać.

Sprawę trzeba było zbadać, zwłaszcza, że pojawiły się wieści o niewielkiej grupce koczującej gdzieś w pustyni. Może to mutki? Może znów zaatakują?
Gruby Sam zebrał ochotników w tym snajpera Roya,  medyczkę Scillę, panią inżynier Cindy, 
Cristosa,  ochroniarza Aresa i co zdziwiło chyba wszystkich – Scarlette, kobietę O’Draina, obozowego kabla.
To, co stało się tam, na pustyni do tej pory owiane jest tajemnicą – jedni twierdzą, że rozegrała się tam krwawa jadka między uczestnikami eskapady, a mutkami. Inni, Ci, którzy są bliżej prawdy powiadają, że znaleziono tam jedynie zmutowane, bezbronne kobiety i dzieci, które bez momentu zawahania wybito co do joty.
Ile osób rozprawiających o tych wydarzeniach, tyle wersji.

Ledwie plotki na temat ponurych wydarzeń ucichły zaraz w obozie rozgrzmiało – pojawiła się muzyka! Łącznik i (jak się okazało) złota rączka Lily ze śrubek, nakrętek, różnych sprężynek, kabelków i innych pierdół, których pewno większość z Was nie umie nawet nazwać wyczarowała radio.

Radość i sielanka nie trwały zbyt długo.
Prędzej, czy później i tak ktoś by jej wpierdolił – tak twierdzą robole, którzy widzieli wydarzenie.
Najebany w trzy dupy Lester najebał Scarlette – dostała po mordzie, próbował ją nawet skurwiel poddusić!
To była bójka, jakiej do tej pory obóz nie widział. Lily i Cristos rzucili się na tego skurwiela, coby ratować zadek kapusiowi. Roy dopilnował, by nikt im w tym nie przeszkadzał – i dla niego napatoczył się przeciwnik.

Medyczki zajęły się ranną kobietą. Arachne, która była z nią niemal od początku opatrzyła jej rany.
Scilla postawiła diagnozę.
Mówią, że nie jest dobrze.

Wreszcie.

Wiesz, normalna podróż wgłąb Mojave nie sprawiłaby, że cały obóz chodzi podekscytowany jakby kucharz do gulaszu dodał grzybków Dixona. Ale teraz w grę wchodziła tama. Widziałeś Hoover Dam? Nie? To zobaczysz, partnerze. A jest na co popatrzeć, powiem Ci. Takiej konstrukcji nigdzie indziej nie zobaczysz. Takiej ilości uzbrojonych ludzi też nie, chyba że masz w planach iść na front.
Oczywiście wszystko szło zbyt pięknie i bez komplikacji. Dlatego też tuż przed dotarciem na Tamę nasza charcząca radiostacja odebrała komunikat z nawoływaniem do pomocy. Nasi ruszyli swoje leniwe tyłki i... dopuścili do wysadzenia gorzelni. Gorzelni, dajesz wiarę?

Trudno się dziwić, skąd ta ekscytacja stacjonowaniem na Hoover Dam. Nawet nie musieliśmy rozkładać obozowiska, dostaliśmy kwatery mieszkalne we wnętrzu tamy. Nawet nie słychać tak bardzo tego cholernego szumu wody. No i ma on swoje zalety - wreszcie można się normalnie wysrać, bez strachu przed skorpionami i innymi paskudztwami, nawet prysznic można wziąć. Tylko nie upuść mydła, he, he.

No i, koniec końców, możesz się kurwa normalnie napić. Wprawdzie na szklankę whisky wydasz pewnie połowę swojego żołdu - lepsze to, niż nic. Nie możemy też zwiedzać, do większej części pomieszczeń mamy zakaz wstępu - dobrze chronią tajemnic tamy. I tak nie masz na co narzekać.
Aha, jeszcze jedno. Przy wejściu na Hoover Dam zabiorą Ci broń, oddadzą jak tylko wyjdziesz za bramę. Rozsądni ludzie, nie ma co.